Ryba o ciele bokobocznie spłaszczonym, posiadająca ułuszczenie w typie lustrzenia. Wyróżnia się lustrzenia typu: lampasowego, siodełkowego, strzałkowego lub nietypowego.

Lekko brązowe, przysmażone kawałki mięsa wieprzowego z widoczną galaretką, umieszczone w szklanym słoiku.

Kasza pęcak z kapustą ze wsi Siedlec w powiecie bocheńskim w Małopolsce to tradycyjna potrawa wywodząca się z dawnej, wiejskiej kuchni, mocno zakorzeniona w kuchni Małopolski.

Boczek duszony w piwie wytwarzany jest we wsi Łazy w powiecie bocheńskim, w gminie Rzezawa w Małopolsce.

Zamek Kmitów i Lubomirskich, położony na zalesionym wzgórzu nad rzeką Leksandrówką we wsi Stary Wiśnicz w Małopolsce, to jedna z największych i najwspanialszych w kraju rezydencji magnackich. Rezydencja Lubomirskich stała się w XVII wieku ważnym centrum kultury. Długi pobyt wśród doceniających uroki sztuki życia bywalców wiśnickiego dworu i wyrafinowana atmosfera życia dworskiego oraz długoletnie doświadczenia kuchmistrza wojewody krakowskiego Aleksandra Lubomirskiego – Stanisława Czernieckiego, przyczyniły się do powstania wyjątkowego przepisu na polski rosół, zamieszczony w pierwszej książce kucharskiej wydanej w Krakowie w 1682 roku.

Historia przygotowywania strojcowskich zawijaków z ziemniaków sięga II wojny światowej. Jak wspominają mieszkańcy Strojcowa, zawijoki trafiły na stoły najprawdopodobniej dzięki żołnierzom rosyjskim ukrywającym się podczas wojny w Strojcowie i nauczyli mieszkańców przyrządzać tę potrawę.

Zalipie to miejscowość położona w powiecie dąbrowskim, która wchodzi w skład gminy Olesno. Potocznie powiat dąbrowski i okolice do niego przyległe nazywane są Powiślem Dąbrowskim. Zalipie ma długą historię i znane jest na całym świecie przede wszystkim z malowania chat. Zwyczaj wywodzi się aż z końca XIX wieku, kiedy to mieszkanki wsi zaczęły dekorować wnętrza chałup kwiatami wykonanymi z bibułki, wycinankami, pająkami ze słomy wiszącymi u powały oraz malowanymi na ścianach wewnętrznych i zewnętrznych kwiatami. Malowidła wykonywano także na zewnętrznych ścianach budynków, studniach i płotach.

Kapuśniorka z grzybami to tradycyjna potrawa sporządzana i spożywana w okolicach Łącka od przeszło 100 lat. Nazwa potrawy wzięła się najprawdopodobniej od kwasu spod kiszonej kapusty, który w rejonie Małopolski zwie się powszechnie do dziś kapuśniorką.

Do Polski bydło czerwono-białe zostało sprowadzone z Westfalii, Nadrenii i Wschodniej Fryzji – początkowo w rejon Dolnego Śląska i Opolszczyzny, a w późniejszym okresie na tereny Polski południowej, w tym Małopolski (Juszczak 2001).

Pierwsze informacje potwierdzające pochodzenie Rysia Polskiego pochodzą z końca XIX w. „Gołąb Ryś. Die Luchs-Taube. The polisach Lynx pigeon. Ojczyzną jego całe dawno województwo krakowskie. Jest on gołębiem domowym/strzechowym po wsiach hodowanym (…)” (S. Łodzia-Baranowski, „Projekt do terminologii gołębi polskich”, Lwów 1901).

Prażonki polańskie są potrawą powszechnie przyrządzaną na terenie gminy Polanka Wielka. Tradycja ich przygotowywania jest związana z jesiennym wykopywaniem ziemniaków. Prażonki polańskie, znane również pod nazwą prażone, początkowo były potrawą bezmięsną, dopiero na przełomie lat 50-60 XX wieku poszerzono ich skład o boczek i kiełbasę.

Kaszana – kiszka z kapustą zasmażaną to na terenie Paszkówki tradycyjne danie przyrządzane od przeszło 60 lat. Wyjątkowość potrawy wynika z faktu, że wszystkie surowce przeznaczone do jej przygotowania pochodzą z domowych, miejscowych gospodarstw.

Tuszka gęsi zatorskiej otrzymywana jest z gęsi, której gatunek  jest chroniony, stanowi rasę zachowawczą. Rasa  ta zagościła w Małopolsce, więc można potraktować ją jako rasę regionalną.

Początki hodowli zielononóżki związane są z aktywnością społeczną i pasją hodowlaną księżnej Marii Czartoryskiej. Jej działania dały początek nowoczesnej i ukierunkowanej hodowli drobiu na terenie dawnej Galicji.

Historia warzenia soli na terenie Wieliczki jest znacznie starsza niż górnictwo solne. Udokumentowane są liczne ślady warzelnictwa od okresu neolitu aż po czasy współczesne

Ziemniaki od lat zajmowały ważne miejsce w żywieniu mieszkańców Podhala. Były jedną z niewielu upraw, z której otrzymywano plony na słabo urodzajnej ziemi.

„(…) A jo biydny dziod, jo Se kluskom rod, Kie mom kluski i hałuski, Kie mom kluski i haluski, Jo Se kluskom rod (…)” (Fragment przyśpiewki góralskiej). Obok ziemniaków i

Pierogi łomniczańskie wyglądem przypominają pluszowe kurze jajko wielkości 5-6 cm, mają kształt owalny, w przekroju okrągły, na zewnątrz mają kolor jasnoszary a na przekroju – jasnoszary pierścień i biały w środku, zapach pierogów łączy ze sobą zapach gotowanych ziemniaków i sera białego.

Ważne miejsce w pożywieniu górali podhalańskich zajmowała i do dnia dzisiejszego zajmuje kiszona kapusta będąca elementem codziennego posiłku.

Jest znanym produktem żywnościowym górali podhalańskich. Do jego wyrobu używano: mąkę owsianą, żytnią, ziemniaki, a z czasem mąkę pszenną.

Ziemniaki po cabańsku to potrawa wielobarwna z uwagi na użyte składniki. Barwa od pomarańczowej (marchew), przez różową (burak ćwikłowy) do ciemnobrązowej (kawałki boczku, kiełbasy) z dodatkiem zielonej (natka pietruszki). Natomiast ziemniaki, które przylegają do dna i boków garnka podczas pieczenia przybierają lekko złocisty kolor.

Karpia zna dzisiaj cały świat. To ryba wybitnie polska, chociaż za jej praojczyznę uchodzi Morze Kaspijskie. Bez dania z karpia trudno wyobrazić sobie polską kuchnię, a zwłaszcza tradycyjną polską wieczerzę wigilijną.

Owca olkuska jest rodzimą odmianą owcy długowełnistej, wytworzoną w okresie międzywojennym na terenie dawnego powiatu olkuskiego (Małopolska północno-zachodnia).

Górna Orawa została zasiedlona osadnikami z przeludnionej Małopolski oraz w niewielkiej części pasterzami wołoskimi. Polską Orawę zamieszkuje grupa etnograficzna Górali Orawskich, którzy przez wiele stuleci zajmowali się przede wszystkim pasterstwem, dlatego jeszcze na początku XIX w. podstawą pożywienia były produkty uzyskiwane z hodowli.

Wędrujące po tatrzańskich i karpackich halach stada owiec są rzeczywistą ikoną i prawdziwym skarbem południowej Małopolski. I nie ma już obaw, aby te wełniste gromady zniknęły z tutejszych krajobrazów. A wraz z nimi nadal kultywowana będzie pasterska tradycja i obyczajowość od stuleci starannie pielęgnowana przez całe pokolenia baców i juhasów. A wszystko za sprawą wysokiego awansu jakiego doznała właśnie jagnięcina podhalańska.

"Krzonówka po orawsku" to gęsta zupa z osadem z chrzanu, z widocznymi kawałkami kiełbasy, szynki i jajek. Dawniej pożywienie mieszkańców ziemi orawskiej było bardzo jednostajne i dość skromne.

Zupa zoproska to niezwykła potrawa wywodząca się z terenu Podhala, o ponad 100-letniej tradycji. Dawniej zupę przygotowywała każda gospodyni, obecnie receptura i zwyczaj gotowania zoproski zachował się tylko w nielicznych domach.

Sułkowicka krzonówka to jasna, gęsta zupa z osadem z chrzanu. Widoczne kawałki pokrojonych wędlin, mięsa, a także ćwiartki jajka. Całość posypana zieleniną.